Η αξία της ζωής και το κόστος των ΑΠΕ

 

Η παραγόμενη ενέργεια από τις λεγόμενες ΑΠΕ -σταθμοί φωτοβολταϊκών (φ/β) και ανεμογεννητριών (α/γ)- είναι ήδη πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να σηκώσει το εθνικό δίκτυο μεταφοράς, με αποτέλεσμα να έχουμε κατάρρευση του δικτύου, αν η υπερβάλλουσα αυτή ενέργεια διοχετευτεί στο δίκτυο.
Ο κίνδυνος μπλακ άουτ είναι τεράστιος και όλα δείχνουν ότι αυτό συνέβη πρόσφατα στην Ισπανία – Πορτογαλία. Το παραγόμενο ηλεκτρικό ρεύμα από ΑΠΕ είναι σε μεγάλο βαθμό άχρηστο (περίσσιο) και επικίνδυνο. Γι΄αυτό και κάθε τόσο δίνονται εντολές για παύση λειτουργίας σταθμών φ/β και α/γ.

Οι στόχοι (υποχρέωση) της Ελλάδας, άλλωστε, να παράγει ενέργεια από ΑΠΕ έχουν προ πολλού υπερκαλυφθεί.

Η οδυνηρή πραγματικότητα της εκτόξευσης των τιμών ενέργειας σε δυσθεώρητα ύψη αντικατέστησε τις απατηλές υποσχέσεις-προσδοκίες για μείωσή τους λόγω του (δήθεν) ανταγωνισμού . Όλοι μας πλέον έχουμε καταλάβει ότι οι ΑΠΕ δεν ήρθαν να καλύψουν ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αλλά τις απαιτήσεις των τζογαδόρων στο χρηματιστήριο ενέργειας. Εξάλλου, οποιαδήποτε επιδότηση εκ μέρους της κυβέρνησης των λογαριασμών των καταναλωτών προορίζεται για τα ταμεία των ολιγοπωλίων ενέργειας.

Όταν το 2019 διακηρύχτηκε το δόγμα «να γίνει η Ελλάδα μπαταρία της Ευρώπης», δεν προηγήθηκε καμία απολύτως συνολική περιβαλλοντική μελέτη σχετικά με το αν το λεπτό και ευαίσθητο σώμα της πατρίδας μας αντέχει σε ένα τέτοιο σοκ δίχως και γίνει στάχτη και κάρβουνο.

Το δόγμα αυτό ήταν μια καθαρά πολιτική  επιλογή ανυπολόγιστου ρίσκου. Σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματά του. Τεράστιες αγροτικές  και δασικές/ορεινές περιοχές αλλάζουν χαρακτήρα και χρήση γης μετατρεπόμενες σε βιομηχανικές. Καταστρέφεται η δυνατότητα πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία – κτηνοτροφία), νέοι άνθρωποι/παραγωγοί εγκαταλείπουν τον τόπο τους και τα βουνά χάνουν την ευεργετική για τη ζωή μας υπόσταση και λειτουργία τους (απώλεια βιοτόπων και ειδών άγριας χλωρίδας και πανίδας, συρρίκνωση βιοποικιλότητας, φυσικές αδιατάρακτες περιοχές γίνονται εργοτάξια με πυκνή δραστηριότητα, οι διανοίξεις οδών πρόσβασης μέχρι τις κορυφές των βουνών εντείνουν στο έπακρο τα φαινόμενα διάβρωσης/απώλειας εδαφών με συνακόλουθα αυξανόμενη ένταση πλημμυρικών φαινομένων κ.ά.)

Υπό αυτές τις συνθήκες τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά οφέλη» περισσότερο σαν αργύρια της προδοσίας κουδουνίζουν παρά σαν έξοδα γιατρικών για την επούλωση των βαθιών πληγών που προκαλούνται από αυτού του είδους την «ανάπτυξη» στο σώμα της φύσης και της κοινωνίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να  προχωρήσουμε, εδώ και τώρα, σε πάγωμα όλων των λεγόμενων έργων ΑΠΕ, ξεκινώντας από αυτά που σχεδιάζονται να εγκατασταθούν σε βουνά, δάση και καλλιεργήσιμες εκτάσεις-χωράφια.

Ούτε συστάδα θάμνων «θυσία» στις λεγόμενες ΑΠΕ. Είναι ήδη πολύ αργά.